Deel 1, aankomst en kennismaking

Voor het eerst vetrek ik op een fietsvakantie niet vanaf Schiphol, maar vanaf Eelde, waardoor ik het laatste stukje vanaf station Haren naar het vliegveld kan fietsen, en gewoon de vertrekhal binnen rijd. Hoewel de rij voor de incheckbalie niets korter is als op Schiphol is het toch een stuk relaxter.

Het vliegveld op Corfu is ongeveer even groot. Als m'n fiets na enig zoeken boven water is en gepakt, zit ik al snel in m'n eerste hotel.
De mededelingen van de receptioniste daar en de dame van de ticketoffice waar ik 's avonds nog langs ga, dat fietsen misschien niet mee mogen op de snelle boot (de langzame vaart niet) bezorgd me een slechte nachtrust. Maar de volgende morgen gaat mijn fiets probleemloos aan boord.
Vlak voor we aan boort gaan is er nog een misschien typerend moment. Er komt een politiebusje aanrijden, waar zo'n 10 tot 15 geboeide mannen uit komen. De boeien gaan af, en de mannen aan boord. Als ik iemand naar de reden vraag vertelt die dat deze mannen geen 'documenten' hebben, waarbij hij met enige triomf het Griekse visum in zijn Albanese paspoort toont.

Sarande ligt prachtig, waarmee het meeste is gezegd. Behalve de ligging heeft Sarande weinig anders te bieden dan beton. Wat vaak wel in vrolijke kleuren is opgeschilderd.
En er loopt een promenade langs de zee, die 's avonds tot leven, als de halve stad naar beneden gestroomt lijkt voor de pantoffelparade. Rustig wordt er geslentert en bijgepraat, in de koelte van de avond.
Maar het is plezierig om rustig in Albanië te landen, de zon te voelen, en een duik in zee te nemen.

Tijdens een dagtocht naar Butrint merkte ik dat het beton zich in allerlei staten van voltooing naar het Zuiden langs de kust uitstrekt. De meeste gebouwen bestaan nog uit betonnen pilaren en en enkel tussenvloer, weinigen geven het gevoel dat er hoop is op meer.
In Butrint vind je de resten van een oude Griekse en Romeinse nederzetting. Net voldoende uitgegraven om je samen met eenvoudige informatieborden een gevoel te geven van wat er geweest is. Prachtig gelegen aan de golf van Butrint, met Corfu aan de overzijde. Als je de duizenden vogels niet meetelt ben ik de enige die van de serene sfeer geniet. Een sfeer die nog versterkt wordt doordat door de veranderde waterstand het podium van het theater onder water staat.
Met een oud kabelveer steek ik daarna het kanaal van Vivari over dat het meer van Butrint met zee verbindt. Aan de overkant geen bouwwoede. Iets meer door het binnenland, met veel uitzicht over het meer en de zee voltooi ik m'n eerste fietstocht in Albanië.

M'n eerste tocht met bepakking brengt me naar Gjirokaster, die in steen tegen de berg aan ligt geplakt. In zekere zin hoofdpersoon van het boek "Kroniek van de stenen stad" van Ismael Kadare, dat ik aan het lezen ben. De sfeer is soms invoelbaar, al lees ik tot nu toe over veel guurdere omstandigheden dan de 25 graden waarin ik door de straatjes, steegjes en trappetjes zwerf. Volgens Kadare kun je vanaf de straat je hoed leggen op de top van de naastgelegen minaret. Bij de enige minaret die ik kan vinden lukt me dat niet.
Ik blijf een dag om het stadje te bekijken. Vanwege de komst van een groep in 2 hotels, wat me de kans geeft 2 fraai gerestaureerde traditionele huizen te zien.
Gedurende de nacht slaat ineens het weer om. Er waren vrijdag al wat wolken aan de hemel, maar gedurende de nacht begint het bakken met water te regenen. Het ziet er 's morgens niet naar uit dat dit snel over zal zijn, dus ik blijf een dagje langer. Een goed idee, want pas tegen de avond stopt de regen.

Zondag verlaat ik dan echt Gjirokaster, onder een nog steeds dreigende hemel. Het regenpak moet aan en uit. Gelukkig heb ik het net aan als een tegeligger door een diepe plas rijdt, en ik een enorme golf water over me heen krijg. Goed ingepakt deert het me niet.
Lang de kant van de weg wordt van alles aangeboden. Naast prullaria veel honing, met als toppunt iemand die een akwarium met levende forellen heeft staan. Die komen vast uit de rivier die ik in eerste instantie een tijdje volg.
Onderweg kom ik veel mensen tegen op pony's of ezels. Die natuurlijk van alles vervoeren. En veel schaap- en geitenhoeders. Van een afstand lijkt het alsof ze allemaal een geweer over hun schouders dragen, dichterbij gekomen blijkt het steevast een paraplue te zijn.
Verder natuurlijk langs de kant en in het veld al die kleine 1-persoons bunkertjes, waar Albanië om bekend is. Soms een serie op een rij, anderen lijken er moederziel alleen te staan. Omdat ze zo klein zijn vallen ze eigenlijk aardig weg in het landschap, ik had me voorgesteld dat het ontsierender zou zijn.
Een dag later draai ik meer de bergen in om een doorsteek te maken naar het Oosten, waar Korcë m'n bestemming is. In de bergen is het pittig fietsen. De hellinkjes zijn kort of lang al snel 7%, da's hard werken met bagage. En tijdens de afdaling is het niet verstandig veel vaart te maken, een prachtig glad stuk asfalt kan volkomen onverwacht overgaan in een pokdalig wegdek, met diepe gaten.
Onderweg overnacht ik steeds in hotels. Campings zijn er vanzelfsprekend niet. En het gebied waar ik nu doorheen kom is me net wat teveel bewoond om een plekje langs de weg op te zoeken. Daar komt bij dat ik deze dagen wat hoger in de bergen fiets, en het er behoorlijk fris is. De hotels variëren van een famile die kamers verhuurd, en van de opbrengst hun 3 kinderen op buitenlandse universiteiten laat studeren, tot oude 'toeristen hotels'. Zeker als ze niet verbouwd zijn kun je nog het oude Oostblokgevoel ervaren.
In zo'n hotel verblijf ik momenteel in Korcë. Een stad met prachtige gebouwen die echter volkomen verwaarloosd zijn en grotendeels op instorten staan. Doodzonde.
Vanuit een bewolkt en fris Korcë was dit dan het eerste deel van het weblog. Vanaf hier wil ik verder naar het Noorden.